Budowniczym pałacu był Kazimierz, syn Jana II Mieroszewskiego i baronówny Benigny Estery von Welczek. Rezydencja wzniesiona przez Kazimierza była początkowo budowlą zapewne skromniejszą niż ta, którą podziwiamy dzisiaj.
Wzniesiony po 1702 roku, jednopiętrowy pałac zbudowany został na planie prostokąta i nakryty dachem w typie polskim. Wewnątrz budynek był dwutraktowy o amfiladowym układzie pokoi. Pomieszczenia pierwszego piętra zdobiły bogate polichromie, którymi pokryte był ściany. Najokazalszym z nich był salon centralny, będący pomieszczeniem reprezentacyjnym, służącym zapewne przyjmowaniu gości. Stąd polichromie wyrażały splendor i aspiracje rodu - na ścianach umieszczono postaci wielkich wodzów świata starożytnego - m.in. Scypiona, Pompejusza, Hannibala i Fabiusza Kunktatora. Malowidłami pokryte były także ściany innych pomieszczeń, w których zobrazowano m.in. sceny myśliwskie czy rycerskie szranki.
Z czasem pałac ulegał przebudowie. Na przełomie XVIII/XIX wieku dobudowano do niego jednotraktowe, boczne skrzydła, a słabo zaznaczone ryzality boczne zwieńczone zostały attykami z pseudobalustrtadami i wazonami.
Wygląd fasady frontowej również ulegał zmianom. Ryzalit na osi głównej rozczłonkowany został pilastrami z belkowaniem, wejście zaś zaakcentowano czterema kolumnami podtrzymującymi balkon. Całość zwieńczona została okazałym, barokowym frontonem.
Na otoczenie pałacu składał się rozległy podjazd, od strony zachodniej park ze schodzącymi na południe tarasami. Przy wyjściu z pałacu do ogrodu znajdowały się dwie urokliwie kamienne rzeźby - Bachus i jego towarzyszka, Bachantka, które zdobią park do dnia dzisiejszego. Była to typowa siedziba szlachecka wzorowana na pałacach francuskich typu „cour d`honneur”- między dziedzińcem a ogrodem. Na przełomie XVIII i XIX wieku dobudowano dwie boczne oficyny, stanowiące pomieszczenia gospodarcze dla służby.
Po śmierci Ludwiki Mieroszewskiej w 1825 roku, która przyniosła kres 180 letniemu panowaniu Mieroszewskich w Gzichowie, majątek przeszedł w ręce rodziny Siemieńskich, później Mycielskich. W grudniu 1863 roku majątek sprzedano śląskiemu baronowi i potentatowi przemysłowemu, Christianowi Gustawowi von Kramsta. W 1890 roku pałac wraz z ziemią sprzedano Towarzystwu Kopalń i Hut Sosnowieckich, w którego posiadaniu pozostawał on do końca II wojny światowej. W okresie międzywojnia zamieszkiwany był przez administratora Towarzystwa i jego rodzinę. Po 1945 roku użytkowany był przez organizacje rolnicze. Dopiero w końcu lat 50. XX wieku otrzymał ochronę prawno-konserwatorską. Odnowiony w związku z obchodami 600-lecia Będzina, służył przez długi czas jak Młodzieżowy Dom Kultury.
W 1972 roku podjęto decyzję o restauracji zespołu pałacowo-parkowego, a w 1982 roku pałac stał się siedzibą Muzeum Zagłębia.
Serwis specjalny: Będzin na starej fotografii
Materiał powstał we współpracy serwisu NaszeMiasto.pl z Muzeum Zagłębia w Będzinie.
Jak czytać kolory szlaków turystycznych?
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
