„Mroczna gra albo historie dla chłopców” to kolejna – po „Emigrantach”, „Kartotece” i „W brzuchu wilka” – propozycja repertuarowa dla widzów dorosłych.
Bohaterem „Mrocznej gry…” jest Nick – młody student, który zabiera nas w podróż do swej mrocznej przeszłości. Zaczyna snuć opowieść o tym, jak – zainspirowany słowami pani Spiegel, instruktorki z kółka teatralnego: "Mroczna Gra" to rodzaj zabawy, w której niektórzy gracze znają reguły, a inni nie. Inaczej mówiąc, niektórzy gracze rozumieją o co chodzi w tej grze, a inni nie mają o tym bladego pojęcia – podejmuje ryzykowną grę w cyberprzestrzeni. Jego narzędziem jest Internet, odbiorcą – nieświadomy niczego użytkownik Adam. Wyjątkowość tego miejsca, szczególne zasady w nim panujące, a nade wszystko anonimowość i bezkarność, ułatwiają bohaterowi manipulowanie naiwnym Adamem. Nick staje się kimś rodzaju demiurga, kreatora zdarzeń, które ze świata wirtualnego przenikają do prawdziwej rzeczywistości. Co więcej, Nick na potrzeby gry stwarza kilka internetowych tożsamości, popadając – jak najbardziej świadomie – w swoistą „digifrenię” – odpowiednik wirtualnej schizofrenii (nie bez znaczenia jest tutaj jego imię – nick to przecież synonim internetowego pseudonimu).
„Mroczna gra…” to także sztuka o teatrze – Nick odgrywa przed widzem jedyny w swoim rodzaju spektakl, bawiąc się przy tym znakomicie. Nie jest jednak biernym obserwatorem kreowanej rzeczywistości – jest zarówno twórcą jak i tworzywem, reżyserem i uczestnikiem. W jego opowieści odnajdujemy pastisz różnych stylów wypowiedzi: od komedii przez romans, na thrillerze skończywszy. Konstruując swoją historię kieruje się słowami wspomnianej już Pani Spiegel, która uczyła, że:
„Najlepszy teatr to Taki, który stanowi wyzwanie dla publiczności. Który prowokuje. Który jest niebezpieczny”…
Narracja „Mrocznej gry…” skonstruowana jest w konwencji czatu, dzięki czemu jej treść staje się niezwykle atrakcyjna w odbiorze, zwłaszcza dla młodego widza. Linearność akcji zostaje rozbita przez powtórzenia sekwencji, wchodzenie sobie bohaterów w słowo, przeplatanie płaszczyzn czasowych. Opowieść wpisana jest w model szkatułkowy – historie piętrzą się przenikając jedna przez drugą. W sferze plastycznej będzińska inscenizacja nawiązuje do modnej i popularnej wśród internautów gry, polegającej na budowaniu własnych światów za pomocą geometrycznych elementów.
Premiera 16 czerwca o godzinie 18.
Bohaterka Senatorium Miłości tańczy 3
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
